Apokalipsa Z Mroczne Dni - Manel Loureiro

Tytuł: Apokalipsa Z. Mroczne Dni

Tytuł oryginalny: Apocalypse Z Dark Days

Autor: Manel Loureiro

Liczba stron: 326

Krwiożercze zombie opanowały świat. Już od roku niedobitki walczą o przeżycie w świecie bez jakiejkolwiek nadziei. Na szczęście (albo i nie) uchowało się kilka bezpiecznych stref wolnych od epidemii. Jedną z nich jest wyspa Teneryfa, na którą trafiają nasi bohaterowie. Czy dane im będzie spokojnie przeżyć w tym pozbawionym Nieumarłych miejscu? Czy możliwe jest aby na tak małej powierzchni dało się egzystować w zgodzie z naturą i innymi ludźmi? To wszystko zostało opisane w drugiej już części Apokalipsy Z.

Książka była gorsza od swej poprzedniczki. Niewiele ale jednak. Narracja pierwszoosobowa nadal pozostała, ale zamiast formy prowadzonego dziennika zostały nam zafundowane rozdziały skaczące od jednego bohatera do drugiego. Dzięki temu mogliśmy niby być świadomi wszystkiego co się wydarzyło na kilku podłożach, ale jednocześnie historia straciła pewnego rodzaju osobistość, wnętrze? Teraz mieliśmy przedstawione suche fakty, wtedy po upływie dni czy też miesięcy mogliśmy wyobrażać sobie jak wielki wpływ miało na „autorze” dziennika to co się wydarzyło.
Pojawiło się więcej bohaterów, co oznacza i więcej perspektyw. Nie zawężaliśmy liczby ludzi tylko do tych dobrych, ale również mieliśmy tu szaleńców, intrygantów i pseudo polityków. Z jednej strony czyniło to historię ciekawszą, z drugiej jednak była ona dla mnie zbyt przereklamowana. Tak jakby specjalnie wpakować bohatera w kłopoty bo przecież trzeba by czytelnik zbyt szybko się nie znudził. Pojawiła się jedna perspektywa, z której byłam naprawdę zadowolona, a mianowicie perspektywa zombie. Autor przedstawił nam jednego z nich jako stworzenie przed i po przemianie. To czego mogliśmy się tylko domyślać zostało nam objaśnione. Zaskoczyło mnie to i wprawiło w zachwyt. Coś nowego i w końcu trafionego w me gusta. Niestety o ile przetrawię narrację Lucii i prawnika o tyle dodanie Basillia przyprawiało mnie o ból głowy. Zupełnie niepotrzebne i stworzone na siłę, byle tylko dopisać paręnaście stron więcej.
Pokazanie jak w obliczu katastrofy ludzie walczą o przetrwanie i wyzwalają swe ukryte zwierzęce cechy było jak najbardziej na miejscu, ale polityka. Wplecenie polityki i walka między sobą przez wciąganie do tego innych. Irytujące i głupie moim zdaniem. Jak najbardziej również niepotrzebne. Ratunkiem mogłoby okazać się lepsze rozbudowanie tego wątku, ale dano go tyle co nic i natychmiast urwano.

Oprócz wpadki ze stylem pisania i bohaterami, pojawiły się też dobre sytuacje. Między innymi zafundowanie czytelnikom wielu szczegółowo opisanych scen jak i charakterystykę martwych ludzi. Czytając można by pomyśleć, że takie coś naprawdę mogłoby się zdarzyć. Również różne zwroty akcji w momentach gdy myślałam, że nic już mnie nie zaskoczy a tu puf! Dzieje się coś niezwykłego i to wcale nie przez zombie. Następnym dobrym aspektem jest zakończenie. Autor skończył praktycznie na białej kartce. O ile w pierwszej części mieliśmy zarys tego co teraz zrobią nasi bohaterowie o tyle tu mamy tylko jedną podpowiedź i nic więcej. Czy to dobre czy złe, nie wiem. Na pewno bardzo ciekawe. Nie mogłabym oczywiście zapomnieć o moim ulubieńcu, który całkowicie wygrał tę serię. Lukullus, rudy kot brał udział w wydarzeniach, chociaż nie tak często jakbym tego chciała. Przynajmniej cieszę się, że nie przerobili go na pasztet.
Najlepsze zostawiłam na koniec. Bardzo wzruszyła mnie ostatnia scena z obrazem. Autor pokazał w pięknym stylu jak przez jeden głupi gest całe dziedzictwo ludzkości szlag trafia. Nie trzeba być wcale wybitnym przestępcą aby doprowadzić do katastrofy czy nawet powolnego umierania historii.

Podsumowując Apokalipsa Z. Mroczne dni nie byłą arcydziełem, ale nadal przyjemnie i szybko mi się ją czytało. Ocenić mogę na 7/10. Nie dorasta swej poprzedniczce do pięt, ale jeśli jest się ciekawym kolejnych przygód prawnika, Prita, Lukullusa i reszty można śmiało po nią sięgnąć. Oczywiście ci, którzy uwielbiają zombie, nie muszą się obawiać. Dużo tu ich wystąpiło więc jest co czytać. Poza tym nie ma już co więcej powiedzieć o tej książce. Raczej szybko ją zapomnę i zabiorę się już za coś nowego i może o nieco innej tematyce.